Często wydaje nam się, że nasze życie jest spokojne, poukładane i niczego nie chcemy w nim zmieniać. Czasami jednak impuls sprawia, że zmienia się wszystko i to właściwie w jednej chwili. Wtedy nie dowierzamy i mamy ochotę stanowczo zaprotestować: ale jak to? Moje życie? Proszę je zostawić w spokoju! A jednak zmiany w większości przypadków wychodzą na dobre…

Zuza pochodzi z Pragi, ale niespełniona, młodzieńcza miłość popycha ją do nagłej zmiany miejsca zamieszkania. Przeprowadza się do Polski, wynajmuje małą kawalerkę, w której pomieszkuje również jej przyjaciel, Grzegorz. Zuza ma niezwykły talent malarski, więc wykorzystuje go, zarabiając na życie malowaniem portretów napotkanych na ulicy ludzi. Jednak po pewnym czasie zaczyna jej czegoś brakować. W Pradze zostawiła ukochaną ciotkę, znaną aktorkę – Rose Latten (ciotka wychowywała ją po śmierci rodziców) i z tego powodu dręczą ją wyrzuty sumienia. Jednak niechęć do rodzinnego miasta po smutnych wydarzeniach z udziałem dawnego ukochanego, Jakuba, jest silniejsza. Któregoś razu jednak Zuza czuje impuls, aby odwiedzić ciotkę. Leci więc do Czech i… właśnie od tej wizyty zaczynają się gigantyczne zmiany. Będzie musiała bliżej zapoznać się ze szkołą młodych talentów, założoną przez Rose, i stawić czoła innym nieprzewidzianym zdarzeniom, które okażą się początkiem zupełnie nowego rozdziału w jej życiu.

Ważny motyw, występujący w książce, to poszukiwanie. Poszukiwanie siebie, swoich pragnień, talentów, miłości, a może po prostu szczęścia? Postępowanie Zuzy może oddawać też nasze – gonimy za szczęściem po całym świecie, nie zdając sobie sprawy, że jest ono tuż obok, wystarczy je tylko dostrzec. Drugim istotnym motywem jest pogoń. Wiadomo, wszyscy nieustannie za czymś gonią. W „Tańcu z motylami” bohaterowie gonią za marzeniami, które niczym motyle wirujące na wietrze oddalają się od nas coraz bardziej, a także za uciekającym życiem. Brzmi banalnie? Możliwe, ale wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że życie nie będzie trwało wiecznie. Nie dostaliśmy biletu na tysiąc lat istnienia. Może nas zabraknąć dosłownie w każdej sekundzie. W pewnym momencie zaczynamy sobie zdawać z tego sprawę, wpadamy w przygnębienie i zaczynamy chwytać uciekające jak motyle pojedyncze chwile.

Inne ważne uczucie, doskonale opisane przez autorkę w powieści, to tęsknota. Rose tęskniła za miłością, Zuza również. Ludzie zawsze za czymś tęsknią, obojętnie, czy za dobrą pracą, za posiadaniem dziecka, przyjaciela, czy małżonka. Możemy też tęsknić za prawdą – opisane w książce tajemnice wszystko tylko komplikują, są przyczynami nieporozumień, nawet jeżeli fundamentalnie miały być ratunkiem.

Kolejny istotny wątek powieści, o którym nie mogłabym nie wspomnieć, to poświęcenie. Ludzie często poświęcają siebie dla kogoś innego (nie mówię tu nawet o skrajnych przypadkach, jak wybór między zachowaniem własnego życia a donoszeniem ciąży do końca, ale też o zupełnie zwyczajnych, codziennych sytuacjach). W większości ludzie, dla których inni się poświęcają, nawet nie są tego świadomi. Cały czas mam w głowie ogromne poświęcenie Rose, która zgodziła się cierpieć, aby uszczęśliwić Pola.

Czasem też ktoś musi odejść, aby ktoś inny zaczął naprawdę żyć. „Taniec z motylami” dokładnie ukazuje ten mechanizm. Nachodzą mnie mało optymistyczne refleksje, ale z drugiej strony podziwiam Rose. Zastanawiam się, jak bardzo trzeba kochać drugą osobę, aby zdobyć się na tak heroiczne czyny w imię jej szczęścia.

Ale nie obawiajcie się, książka posiada też optymistyczne przesłanie, a mianowicie: nie warto bać się życia i zmian, bo one częściej wychodzą na dobre, niż na złe. Bierzmy przykład z Zuzy, która odważnie stawiała czoła każdej niedogodności i mimo wszystko starała się być optymistką.

Wielki plus dla autorki także za stworzenie niesamowicie realnych bohaterów. Rozterki Zuzy były dokładnie takie, jakie może mieć każda z nas. Wisienką na torcie okazały się piękne opisy Afryki, które Anna Wysocka – Kalkowska sprytnie wplotła w akcję. Zastanawiam się, czy naprawdę widziała te wszystkie miejsca na własne oczy, czy ma po prostu tak bujną wyobraźnię?

Podczas lektury przykro mi się zrobiło nie raz i nie dwa, ale najbardziej chyba cierpiałam z powodu Waris. Przecież to taka wspaniała kobieta, dlaczego życie musiało akurat jej spłatać takiego psikusa…?

Na sam koniec, jako osłodę po wylanych łzach, autorka dała nam do zrozumienia, że wszystko się ułoży. Że „na końcu wszystko będzie dobrze. Jeśli tak nie jest, to znaczy, że to jeszcze nie koniec”. Napawające nadzieją zakończenie wystarczy, aby uspokoić rozedrgane serca czytelników. Odwagi! Nie bójcie się! Wszystko będzie dobrze! Damy radę…

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu „Psychoskok”.