Zaczyna się ciekawie… i naprawdę niebanalnie. Bo zwykle kryminały rozpoczynają się morderstwami, sporymi kradzieżami, a tutaj… właśnie. W domu studenckim giną drobne, mało warte rzeczy. I teraz pytanie: czy to wystarczający powód, żeby wzywać Herkulesa Poirot? Wydawałoby się, że nie. Ale jednak… wkrótce prawie budząca śmiech historia zamienia się w mrożący krew w żyłach horror, kiedy ginie przypadkowa (jak brzmi oficjalna wersja policji) osoba. A później kolejna… Agata Christie mistrzowsko prowadzi akcję, tak przedstawiając postacie, że czytelnik podejrzewa każdego. Lecz kto naprawdę jest złodziejem? A teraz także… mordercą?

Przyznam się, że z trudem opanowałam chęć zajrzenia na ostatnie strony książki, aby dowiedzieć się, kto jest winny. Myślałam, że już dłużej nie wytrzymam tego napięcia i tego, że każdy wydaje się podejrzany! Ale wiedziałam, że jeśli zajrzę na koniec, to potem nie będę miała żadnej przyjemności z czytania, więc postanowiłam cierpliwie poczekać. Opłaciło się, bo moje zdziwienie było nieopisane, kiedy już dowiedziałam się, że zbrodniarzem jest, a może są… Tego nie zdradzę, naturalnie, ale polecam przeczytać książkę (byle nie na noc!) 🙂 .